Analizator mętności online TBG-2088S/P

Mętność, miara zmętnienia cieczy, jest uznawana za prosty i podstawowy wskaźnik jakości wody. Jest ona wykorzystywana do monitorowania wody pitnej, w tym wody filtrowanej, od dziesięcioleci. Pomiar mętności polega na użyciu wiązki światła o określonych właściwościach w celu półilościowego określenia obecności cząstek stałych w próbce wody lub innej cieczy. Wiązka światła jest nazywana padającą wiązką światła. Materiał obecny w wodzie powoduje rozproszenie padającej wiązki światła, a rozproszone światło jest wykrywane i kwantyfikowane względem identyfikowalnego wzorca kalibracji. Im większa ilość cząstek stałych w próbce, tym większe rozproszenie padającej wiązki światła i tym wyższe mętność.

Każda cząstka w próbce, która przechodzi przez określone źródło światła padającego (często żarówkę, diodę elektroluminescencyjną (LED) lub diodę laserową), może przyczyniać się do ogólnego zmętnienia próbki. Celem filtracji jest eliminacja cząstek z danej próbki. Gdy systemy filtracji działają prawidłowo i są monitorowane za pomocą turbidymetru, zmętnienie odpływu będzie charakteryzować się niskim i stabilnym pomiarem. Niektóre turbidymetry stają się mniej skuteczne w przypadku wód superczystych, w których rozmiary cząstek i poziomy liczby cząstek są bardzo niskie. W przypadku turbidymetrów, którym brakuje czułości przy tak niskich poziomach, zmiany zmętnienia wynikające z uszkodzenia filtra mogą być tak małe, że stają się nieodróżnialne od szumu linii bazowej mętności instrumentu.

Ten szum bazowy ma kilka źródeł, w tym szum własny instrumentu (szum elektroniczny), światło rozproszone instrumentu, szum próbki oraz szum w samym źródle światła. Te zakłócenia mają charakter addytywny i stają się głównym źródłem fałszywie dodatnich wyników pomiaru mętności, mogąc negatywnie wpływać na granicę wykrywalności instrumentu.

Temat norm w pomiarach turbidymetrycznych jest skomplikowany częściowo ze względu na różnorodność rodzajów norm powszechnie stosowanych i akceptowanych do celów sprawozdawczych przez organizacje takie jak USEPA i Standard Methods, a częściowo ze względu na stosowaną do nich terminologię lub definicje. W 19. wydaniu Standard Methods for the Examination of Water and Wastewater (Standardowe metody badania wody i ścieków) doprecyzowano definicję norm pierwotnych i wtórnych. W Standard Methods (Standardowe metody) norma pierwotna jest definiowana jako norma przygotowywana przez użytkownika z identyfikowalnych surowców, przy użyciu precyzyjnych metod i w kontrolowanych warunkach środowiskowych. W przypadku mętności formazyna jest jedynym uznanym prawdziwym standardem pierwotnym, a wszystkie inne normy są odwzorowywane na formazynie. Ponadto algorytmy i specyfikacje urządzeń dla mętnościomierzy powinny być projektowane w oparciu o ten standard pierwotny.

Standard Methods definiuje obecnie wzorce wtórne jako wzorce certyfikowane przez producenta (lub niezależną organizację testującą), które dają wyniki kalibracji przyrządu równoważne (w pewnych granicach) wynikom uzyskanym podczas kalibracji przyrządu za pomocą wzorców formazyny przygotowanych przez użytkownika (wzorców pierwotnych). Dostępne są różne wzorce odpowiednie do kalibracji, w tym komercyjne zawiesiny formazyny o stężeniu 4000 NTU, stabilizowane zawiesiny formazyny (StablCal™ Stabilized Formazyn Standards, zwane również wzorcami StablCal, roztworami StablCal lub StablCal) oraz komercyjne zawiesiny mikrosfer kopolimeru styrenu i diwinylobenzenu.